Μία κρίση έχει και αρκετά καλά, ένα από αυτά είναι ότι αναγκάζει κίνητρα και προτεραιότητες να αναδυθούν, η αλήθεια επικρατεί της επικοινωνίας. Υπό το πρίσμα αυτό, τα τελευταία 2-3 χρόνια υπήρξαν διαφωτιστικά -για τη γενιά μου το δίχως άλλο- ανεξαρτήτως καταβολών και προδιάθεσης. Στις ακόλουθες σειρές επιχειρώ να συνοψίσω την απόλυτα υποκειμενική μου θέαση των πρόσφατων γεγονότων, μετατρέποντας τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις σε προσωπική πρόθεση ψήφου.
Έχει εδώ ενδιαφέρον να αναφέρω το αναμενόμενο, συγγενείς και φίλοι με συμβούλεψαν να μη δημοσιεύσω τι θα ψηφίσω. Φαντάζομαι είναι κι αυτό απόρροια της εδραίωσης του πελατειακού κράτους στο συλλογικό μας υποσυνείδητο, η δημόσια διατυπωμένη άποψη ισοδυναμεί με φαντασιακή ή μη προδιάθεση “αποκατάστασης” ή “τιμωρίας” μετεκλογικά. Προσπερνώ.
Πριν δύο χρόνια έγραφα ότι θα ψηφίσω ΓΑΠ. Θεωρούσα ότι ήταν ένας άνθρωπος που επιχειρούσε να αλλάξει τα πράγματα εκ των έσω και συμφώνησα με την υπόθεση ότι αυτός ήταν ο συντομότερος δρόμος για κάτι τέτοιο. Θεωρώ τις αποφάσεις περί μνημονίων αναπόφευκτες, άλλωστε δεν μπορεί να κρίνει κανείς μία συνταγή που δεν έχει εφαρμοστεί. Αλλαγές έγιναν πολλές, ωστόσο η επιλεκτική ερμηνεία και η περιορισμένη υλοποίηση των συστάσεων της τρόικας κατέστησαν προφανές ότι η παραπάνω υπόθεση υπήρξε λανθασμένη.
Δεν πιστεύω το ίδιο για τον κ. Βενιζέλο. Όσο κι αν υπήρξε αποτελεσματικός στη διακυβέρνηση που του ανατέθηκε το τελευταίο έτος, θεωρώ πως εκπροσωπεί δυνάμεις αδράνειας σε έναν οργανισμό και ένα συρρικνούμενο τμήμα της κοινωνίας που έχουν ξεπεραστεί από τις τραγικές εξελίξεις τις οποίες εν πολλοίς προκάλεσαν.
Θα ήμουν έτοιμος να ψηφίσω ΝΔ, αν είχε την κ. Μπακογιάννη στο τιμόνι της. Ήμουν αρκετά μικρός για να διαμορφώσω ιδία άποψη για τις επιλογές του πατέρα της, ωστόσο βλέποντας τώρα ποιοι είναι αυτοί που αντιτάχθηκαν σφοδρά στην κυβέρνησή του, πιθανολογώ ότι πολλές ρηξικέλευθες επιλογές της ήταν ορθές. Αν μη τι άλλο, η ένταση των φωνασκουσών μειοψηφιών μάλλον προκύπτει ανάλογη της αναγκαιότητας μιας μεταρρύθμισης.
Δεν μπορώ να πω το ίδιο για τον κ. Σαμαρά. Έχω παρακολουθήσει με ανακούφιση διάφορες πρόσφατες στροφές του προς την ρεαλ πολιτικ, ωστόσο θεωρώ πως οι αχαλίνωτες προσωπικές φιλοδοξίες σε αυτό το επίπεδο συνιστούν εχέγγυο επικινδυνότητας. Ευελπιστώ, για παράδειγμα, το πρόταγμα της αλλαγής φρουράς αντί κυβερνητικής σταθερότητας να μην αποδειχθεί μετέωρο για την χώρα, ενώ προσάπτω αντίστοιχης υφής φιλοδοξίες και στον κ. Βενιζέλο.
Δεν θέλω να φανταστώ την πατρίδα μου εκτός Ευρώπης και ευρώ. Αν οι λοιπές υφιστάμενες στο προηγούμενο κοινοβούλιο πολιτικές δυνάμεις υπήρξαν πρωτίστως γραφικές, τώρα αναδεικνύονται πρωτίστως επικίνδυνες. Δυστυχώς, αμφότερα άκρα του πολιτικού φάσματος συγκλίνουν στον χαρακτηρισμό αυτό, επιταχυνόμενα από τις πρόσφατες εκφάνσεις τους.
Στο γκρίζο αυτό πλαίσιο, είμαι ευτυχής για την ύπαρξη ενός σχηματισμού που εκφράζει χωρίς εκλογικό φόβο και αλαλάζον πάθος την πλειονότητα των απόψεών μου. Ενός σχηματισμού που υποστηρίζει την εύρυθμη και ελεύθερη αγορά αντί του δημοσίου, την επιχειρηματική ανάπτυξη αντί της πατριδοκαπηλίας, την ωμή αλήθεια και τις άμεσες αποφάσεις αντί των στρογγυλοποιήσεων και της χρονίζουσας αποφυγής. Πολύ περισσότερο δε, ένα σχηματισμό που υπήρξε στατικά πιστός στις απόψεις του, προτού αυτές αναδειχθούν ως αυτονόητη και μοναδική επιλογή από τα γεγονότα. Μιλώ για τη Δράση του κ. Μάνου.
Γνώσεις μακροοικονομικών δεν έχω, δεν γνωρίζω άψογες λύσεις, δεν ξέρω τι είναι κι αν εν τέλει υπάρχει το απόλυτα ορθό. Ξέρω όμως ότι, πέρα από άκαιρες ταμπέλες και άτοπες θεωρίες, όλοι λίγο πολύ γνωρίζουμε τι πρέπει να γίνει και πως πρέπει να γίνει τώρα. Γνωρίζουμε επίσης πως μετά τις διαμαρτυρίες επιβιώνουν οι πρωτοβουλίες και όταν κοπάσει ο όχλος κι ο σαματάς κάποιοι παθολογικά εργατικοί και αισιόδοξοι οφείλουν να βγουν μπροστά, να διαμορφώσουν μία νέα, βιώσιμη αυτή τη φορά, αφήγηση και να ανοίξουν το δρόμο για την υλοποίησή της.
Προσωπικά, η μεγιστοποίηση επίδρασης των πράξεών μου είναι φιλοσοφία ζωής. Και θεωρώ ότι σε μία μοιραία συνεργατική κυβέρνηση, μία μπολιασμένη με σαν τις παραπάνω απόψεις συνισταμένη είναι πολύ διαφορετική από το συνονθύλευμα διατήρησης μπαμπινιώτικων κεκτημένων και μιας περιφραγμένης ή κοινόβιας ουτοπίας.
Ξέρω ότι μπορεί να κάνω και λάθος. Δεν με πειράζει, η πρόοδος βασίζεται στα λάθη, αρκεί κάθε φορά να είναι διαφορετικά, προς τη σωστή κατεύθυνση. Είμαι βέβαιος πως αρκετοί από εμάς συμφωνούμε επαρκώς με την κατεύθυνση. Αρκούμε. Και ξέρω ότι την Κυριακή το πρωί θα ξυπνήσω χαρούμενος και αισιόδοξος, ανυπόμονος να ψηφίσω Δράση.