Ο Μοχάμεντ, οδηγός Uber στη Βοστώνη, είναι από την Ουγκάντα. Τα πρωινά εργάζεται σε αποθήκη επίπλων με αμαξίδιο, τα βράδια οδηγεί το ειδικά διαμορφωμένο του όχημα. Είχε μεταναστεύσει στην πόλη δυο χρόνια πριν, αφήνοντας πίσω τη γυναίκα και τα δύο του παιδιά, επίσης τα τρία παιδιά του αδερφού του που είχε υιοθετήσει. Δεν έχει καταφέρει να τους επισκεφθεί έκτοτε.
Όταν τον ρώτησα για την κατάσταση στην πατρίδα του, άρχισε να μιλάει για διεφθαρμένους πολιτικούς που έχουν καταστρέψει τη χώρα για το δικό τους όφελος, να μου εξιστορεί πως έχασε τη δουλειά του εξαιτίας τους και να αναφέρει ότι η μόνη ελπίδα που έχει κάποιος είναι να φύγει. Το αφήγημα έμοιαζε υπερβολικά οικείο.
Ο Αντώνης μένει στην πόλη λίγα χρόνια τώρα. Είναι στέλεχος σε επιφανή εταιρεία τεχνολογίας, ίσως την καλύτερη στο αντικείμενό της στον κόσμο. Είναι ευτυχής με το αντικείμενο της δουλειάς του και το εξαίρετο εργασιακό περιβάλλον. Ήρθε εδώ όταν δεν ευδοκίμησε η εταιρεία λογισμικού που είχε ξεκινήσει στην Ελλάδα, με μια ενδιάμεση στάση στην Αγγλία.
Αυτό που έχει συγκρατήσει απο την προηγούμενή του προσπάθεια είναι η έλλειψη υποστήριξης από το κράτος. Γραφειοκρατία, φόροι, η ζωή ήταν δύσκολη. Κατ’ επέκταση, θεωρεί ότι του έλειπε εμπειρία και δεν είχε κάνει ότι χρειαζόταν για να πετύχει, αλλά αυτά παραμένουν δευτερεύοντα ως αναμνήσεις. Τώρα περιμένει την πράσινη κάρτα του, πριν αρχίσει να σκέφτεται κάτι άλλο.
Πίσω στην Ελλάδα, ο Αλέξανδρος, μηχανικός λογισμικού και οικογενειάρχης, ζει στην Καστοριά. Το σπίτι του βρίσκεται πάνω στη λίμνη, ενώ εργάζεται απομακρυσμένα για μεγάλη ευρωπαϊκή εταιρεία. Έστω και εξ’ αποστάσεως, απολαμβάνει το ανταγωνιστικό περιβάλλον εργασίας και συνάμα τον αγαπημένο του τρόπο ζωής, μαζί με τα οφέλη του υψηλού επιπέδου αμοιβών και χαμηλού κόστους διαβίωσης.
Δεν είναι ο μόνος που εργάζεται έτσι. Όλο και περισσότεροι υιοθετούν την απομακρυσμένη εργασία, είτε εργάζονται σε ελληνικές ή μη εταιρείες, είτε αυτοαπασχολούμενοι. Αν μη τι άλλο, η θεμελιώδης υπόσχεση του διαδικτύου είναι πως όλοι μπορούμε οτιδήποτε, οπουδήποτε, και με την πάροδο του χρόνου αυτή έρχεται πιο κοντά.
Η Κατερίνα, με τη σειρά της, επιχειρεί από την Αθήνα. Είναι κορυφαία στο αντικείμενό της και πεπεισμένη ότι δεν έχει σημασία πού βρίσκεσαι, αλλά πόσο καλός είσαι. Οι πρώτοι της πελάτες από το εξωτερικό έχουν αρχίσει να φέρνουν κι άλλους, η σχέση ποιότητας – κόστους που τους παρέχει είναι μοναδική. Χρειάζεται να μεγαλώσει την εταιρεία για να ανταποκριθεί στη ζήτηση.
Αυτό που την απασχολεί δεν είναι τι κάνουν οι άλλοι, αλλά που αφιερώνει το χρόνο της. Όσο ψάχνει, βρίσκει λύσεις, και είναι περήφανη γι’αυτό. Ταξιδεύει αρκετά, αλλά έχει τη βάση της στην Ελλάδα, κι αυτό την κάνει ακόμα πιο χαρούμενη. Πιστεύει πως τα συστατικά της επιτυχίας είναι εκεί, ζει στη δίκη της πραγματικότητα.
Την ίδια στιγμή, ο Ορέστης πηγαίνει φέτος πρώτη γυμνασίου. Οι γονείς του δεν έχουν σχέση με την τεχνολογία. Ωστόσο, τα πρότυπά του βρίσκονται στο youtube. Εκτός σχολείου, παρακολουθεί μαθήματα ρομποτικής, και με τους φίλους του σκέφτονται συνέχεια ιδέες για νέες εφαρμογές που θα τους κάνουν δισεκατομμυριούχους.
Ο Αντώνης, ο Αλέξανδρος, η Κατερίνα, όλοι εμείς, δημιουργούμε το αφήγημα της γενιάς μας. Τα αφηγήματα είναι αυτοεκπληρούμενες προφητείες. Το διακύβευμα είναι η πατρίδα του Μοχάμεντ ή τα όνειρα του Ορέστη.
Σημείωση: Κάποια ονόματα είναι φανταστικά, οι ιστορίες τους όχι.
Originally posted on Medium.