Το πρώτο πράγμα που θα ακούσεις από έναν ισραηλινό founder δεν είναι ότι “χαράμισε τέσσερα χρόνια από τη ζωή του στον στρατό”. Αντίθετα, θα σου πει ότι έχει την τύχη να έχει πρόσβαση σε εξαιρετικό εργατικό δυναμικό, το οποίο καταρτίστηκε στις πιο απαιτητικές συνθήκες, αυτές του Ισραηλινού στρατού.
Ένας developer που κατοικεί στο Λονδίνο δε θα σου ξεκινήσει την κουβέντα λέγοντας οτι ξοδεύει το μεγαλύτερο τμήμα του μισθού του για ενοίκιο, παρότι οι συνθήκες διαμονής του είναι μάλλον φοιτητικές. Θα σου αναφέρει πρωτίστως τις μοναδικές ευκαιρίες που του προσφέρει μία ανοιχτόμυαλη πόλη που συγκεντρώνει το καλύτερο ταλέντο από όλη την Ευρώπη.
Ένας άλλος που έχει μετακομίσει στην Silicon Valley θα αποφύγει να σου αναφέρει ότι χρειάζεται να εργάζεται εκεί για αρκετά χρόνια μέχρις ότου κατορθώσει να αποκτήσει πράσινη κάρτα, και μέχρι τότε η παραμονή του στην χώρα εξαρτάται εν πολλοίς από τον εκάστοτε εργοδότη του. Η κοιλάδα σημαίνει γι’αυτόν μια σειρά από μοναδικές ευκαιρίες τεράστιας κλίμακας, οι όποιες δυσκολίες δεν χρήζουν περαιτέρω προσοχής σε αυτό το πλαίσιο.
Μεταξύ σοβαρού και αστείου ή όχι, η αντίστοιχη κουβέντα με έναν entrepreneuer στην Ελλάδα θα ξεκινήσει με την τοπική οικονομική κρίση, θα συνεχίσει με την προβληματική πολιτική σκηνή και θα τελειώσει με την εκτεταμένη γραφειοκρατία και την έλλειψη φορολογικών κινήτρων για νέους επιχειρηματίες.
Δεν εξετάζω τι από τα παραπάνω ισχύει, είναι ή δεν είναι σημαντικό. Στο τέλος της μέρας, κάθε τόπος σε κάθε περίσταση έχει θετικά και αρνητικά, κάθε απόφαση έχει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά της. Αυτό που ενδιαφέρει εδώ είναι το τι συμβαίνει αφού κάποιος έχει πάρει την απόφασή του για το πού θέλει να επιχειρήσει. Και εδώ υπάρχουν κάποια πράγματα που οι περισσότεροι από εμάς που αυτή τη στιγμή έχουμε αποφασίσει να επιχειρήσουμε ξεκινώντας από την Ελλάδα μπορούμε να κάνουμε λίγο καλύτερα.
Κατ’αρχάς, χρειάζεται να αντιληφθούμε πως το τι επικοινωνούμε είναι πάρα πολύ σημαντικό. Δεν είναι απλά μία κουβέντα στο δρόμο, ούτε μία ανάρτηση στα social media. Επηρεάζει τα όσα πιστεύουν οι πελάτες μας, οι εργαζόμενοί μας, οι επενδυτές μας, οι συνεργάτες μας. Επηρεάζει επίσης το τι πιστεύουν οι σύντροφοί μας, οι συγγενείς μας, οι φίλοι μας. Εν τέλει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, διαμορφώνει τι πιστεύουμε κι εμείς οι ίδιοι. Εν πολλοίς, αποτελεί αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Και το ερώτημα είναι τι είδους προφητεία επιθυμούμε να δημιουργήσουμε για το μέλλον μας. Αν πιστεύουμε πως τα εμπόδια ειναι ανυπέρβλητα και το σύμπαν έχει συνωμοτήσει εναντίον μας, τότε γιατί κάνουμε ότι κάνουμε; Αν θεωρούμε πως έτσι θα επηρεάσουμε τον δημόσιο βίο προς το καλύτερο, ας καταλάβουμε ότι με το να πυροβολείς τα πόδια σου δεν ανυψώνεις το προφίλ σου· εκτός κι αν σε ενδιαφέρει περισσότερο η πολιτική. Αν πάλι πιστεύουμε ότι η προβολή του ηρωικού χαρακτήρα των προσπαθειών μας αναδεικνύει το επιχειρηματικό μας δαιμόνιο, ας συνειδητοποιήσουμε ότι ο ηρωισμός δεν είναι μακροχρόνια βιώσιμη στρατηγική, το φιλικό χτύπημα στην πλάτη δεν είναι το επιθυμητό αποτέλεσμα και οι ήρωες πεθαίνουν μόνοι.
Χρειάζεται επομένως να αρθρώσουμε ένα διαφορετικό αφήγημα για το ελληνικό τεχνολογικό επιχειρείν. Να διατυπώσουμε ξεκάθαρα γιατί εδώ και γιατί τώρα. Να μοιραστούμε τους λόγους εκείνους που ωθούν πρώτους εμάς να κάνουμε ότι κάνουμε. Να εξηγήσουμε γιατί αυτό δεν είναι ούτε παράλογο ούτε ουτοπικό, ποια είναι η νοοτροπία που το δημιουργεί και γιατί η φιλοδοξία μπορεί να ταυτιστεί με τον ρεαλισμό, χωρίς να πρόκειται για κάποιους άλλους ανθρώπους σε μία άλλη χώρα.
Σκοπεύω να μοιραστώ σύντομα μερικές σκέψεις από τη δική μου προσωπική σκοπιά. Θα χαρώ πολύ να διαβάσω και κάποιες από τις δικές σας ως τότε. Τα αφηγήματα, αν μη τι άλλο, δημιουργούνται πρώτα μέσα από προσωπικές ιστορίες. Ευελπιστώ αυτά να συνεισφέρουν στην αρτιότερη αποτύπωση μιας πραγματικότητας που πολλοί από εμάς βιώνουμε καθημερινά, ωστόσο συχνά μοιραζόμαστε με τον λάθος τρόπο. Και είμαι βέβαιος πως το νέο αυτό αφήγημα μπορεί να έχει σημαντικό ρόλο εντός και εκτός κάθε επιχείρησής μας ξεχωριστά, αλλά και του οικοσυστήματός μας εν γένει.
Originally posted on Medium.