Ξεκίνησα να τρέχω πριν 5-6 χρόνια. Είχα κόψει μετά από καιρό το γυμναστήριο και το σώμα μου αναζητούσε διέξοδο από την καθημερινή διαδρομή κρεββάτι-κάθισμα αυτοκινήτου-κάθισμα γραφείου και πάλι πίσω. Ένα απόγευμα δεν άντεξα άλλο και πήγα στον στίβο του Ελ Πάσο στην Καλλιθέα. Νομίζω έβγαλα τρεις γύρους πριν κουραστώ και βαρεθώ μαζί.

Που και που, όταν η αδράνειά μου έφθανε στο απροχώρητο, ξαναπήγαινα. Μια δυο φορές το μήνα, κάθε φορά έτρεχα λίγο περισσότερο. Ένα απόγευμα καιρό μετά, κατάφερα να κάνω τον γύρο της Πολυτεχνειούπολης, 3 χιλιόμετρα με ανηφόρα. Πήρα ικανοποίηση και θάρρος, αν και οι γύρω μου με αντιμετώπιζαν μάλλον με περιέργεια. Λίγοι έτρεχαν τότε.

Ο καιρός περνούσε, και αντιμετώπιζα το τρέξιμο ως περιστασιακή απόδραση, παρά ως συστηματική άθληση. Μια στο τόσο, έδενα τα κορδόνια μου και έβγαινα στον στίβο ή στο δρόμο. 1-2 χρόνια μετά, τα 3 χιλιόμετρα είχαν γίνει 5, 8 ή και 10. Και έμοιαζαν ήδη πολλά.

Το τρέξιμο είναι το ευκολότερο άθλημα. Άνετα ρούχα, ένα ζευγάρι αθλητικά και είσαι έτοιμος. Διαδρομές υπάρχουν αρκετές, γήπεδα, άλση, ήσυχοι δρόμοι. Η συμπεριφορά των οδηγών έχει επίσης βελτιωθεί, λίγο ακόμα και θα είναι ασφαλές να τρέχεις ήδη από την πόρτα του σπιτιού σου. Εν ολίγοις, μάλλον οι δικαιολογίες στερεύουν.

Η αλήθεια ωστόσο είναι πως το τρέξιμο είναι συνάμα μια έντονα μοναχική διαδικασία. Απαιτεί πειθαρχία σώματος και πνεύματος, αμφότερες δεν περισσεύουν. Αν μη τι άλλο, σε πρώτη ματιά υπάρχουν πολύ περισσότερο ελκυστικές δραστηριότητες για να ασχοληθείς. Κι όπως λένε φίλοι, “μα, γιατί τρέχεις, αν δε σε κυνηγάει κανείς;”

Εγώ τρέχω για να δημιουργήσω το κενό. Άλλοι το έχουν γράψει καλύτερα. Δεν ακούω μουσική ή κάτι άλλο, δεν σκέφτομαι σχεδόν τίποτα. Αντίθετα, αδειάζω, αποφορτίζομαι. Μετά από λίγα χιλιόμετρα, έχω ξεχάσει τα πάντα και βρίσκομαι μόνος με τις αντοχές μου και τη διαδρομή. Είναι μια εμπειρία σχεδόν υπερβατική, απελευθερωτική, για μένα υπέροχη.

Αν τα παραπάνω ισχύουν όταν τρέχεις μόνος, το να τρέχεις με παρέα είναι άλλο σπορ. Είχα την τύχη να κάνω φίλους και να καλλιεργήσω σχέσεις μέσα από το τρέξιμο, επίσης να πάρω πράγματα από ανθρώπους περισσότερο πειθαρχημένους από εμένα και να δώσω κάποια λίγα πίσω και εγώ. Εν ολίγοις, το τρέξιμο είναι και μία έντονα κοινωνική δραστηριότητα, αρκεί να βρεθεί κανείς σε κάποιον αγώνα από όσους συμβαίνουν πλέον σε εβδομαδιαία βάση, ή κατά προτίμηση στην επόμενη μάζωξη του 1morekm για να το διαπιστώσει.

Τον τελευταίο χρόνο τρέχω πλέον αρκετά περισσότερο, 5-6 φορές το μήνα ήδη από την αρχή της περασμένης σεζόν. Και τον περασμένο Ιούλιο βρήκα περισσότερο ελεύθερο χρόνο και κίνητρο, έτρεχα σχεδόν κάθε δεύτερη μέρα δέκα χιλιόμετρα, τον Αύγουστο λίγο πολύ το ίδιο. Χωρίς να το καταλάβω, ήμουν ήδη σε ρυθμούς προπόνησης Μαραθωνίου και, μεταξύ σοβαρού και αστείου, αποφάσισα να επιχειρήσω αυτό που θεωρούσα ως ύβρη, να εγγραφώ.

Αρχές Σεπτέμβρη, δοκίμασα να τρέξω σε ημιμαραθώνιο για πρώτη φορά. Δεν τα κατάφερα, στα τελευταία τέσσερα χιλιόμετρα δεν μπορούσα παρά να βαδίσω, και πίστεψα πως η τρελή σκέψη της συμμετοχής στον Μαραθώνιο ήταν μάλλον ουτοπική. Δύο εβδομάδες μετά, ωστόσο, με καλή παρέα και χαλαρό ρυθμό έβγαλα 24 χιλιόμετρα και αναθάρρησα, αποφάσισα να συνεχίσω την προσπάθεια.

Έκτοτε, κάθε Κυριακή έτρεχα λίγο περισσότερο, για να φτάσω χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα τα 32 χιλιόμετρα, που με τα όσα λίγα ξέρω θεωρούνται ως ικανοποιητική απόσταση για την προετοιμασία του αγώνα. Τελική δοκιμασία θα ήταν ο γύρος των Σπετσών, ένας ιδιαίτερα απαιτητικός αγώνας 25 χιλιομέτρων με έντονες κλίσεις που τον κάνουν να μοιάζει αρκετά μεγαλύτερος.

Ξεκίνησα και συνέχισα αργά, με σταθερό ρυθμό στις πολλές ανηφόρες. Περί το 21ο χιλιόμετρο αισθάνθηκα ότι είχα πολλές ανάσες και αποφάσισα να ανεβάσω ρυθμό. Τα δύο επόμενα χιλιόμετρα βγήκαν πολύ γρήγορα, ωστόσο όταν δεν σέβεσαι έναν αγώνα δεν σε σέβεται ούτε αυτός και αμέσως μετά κόπωση και ένταση οδήγησαν σε τραυματισμό. Σκέφτηκα να εγκαταλείψω, ωστόσο συνέχισα, αν και το τελευταίο κομμάτι ήταν μάλλον μαρτυρικό και τερμάτισα περπατώντας.

Μετά από αρκετή ξεκούραση, πλέον αισθάνομαι πάλι καλά. Με τις καλές και τις κακές της στιγμές, η προετοιμασία αποδείχθηκε απολαυστική. Είναι σχεδόν αστείο να τρέχεις τόσο και στην καθημερινότητά σου να μην μπορείς σχεδόν να περπατήσεις από την κόπωση και τα τραβήγματα, να είσαι ο τελευταίος που περνάς το φανάρι και να σε προσπερνάει το πλήθος στο μετρό. Και είναι συνάμα αποκαλυπτικό, μια διαδικασία που μοιάζει εκ πρώτης όψεως να στερείται νοήματος, να αποδεικνύει πως βρίθει σε κάθε της στροφή από αυτό.

Αύριο το πρωί, θα βρεθώ στην γραμμή της εκκίνησης μαζί με 12 χιλιάδες συναθλητές. Έχω ως στόχους να μην τραυματιστώ, να τερματίσω, ει δυνατόν σε λιγότερες από 5 ώρες, με την ακόλουθη σειρά. Πρώτα απ’όλα όμως, σκοπεύω να απολαύσω κάθε στιγμή του Μαραθωνίου.

{Θα επανέλθω ενημερώνοντας αυτή την ανάρτηση μετά τον αγώνα.}

{Μετά τον αγώνα.}

Ω 8εοί! Άλλο να σου το λένε, και άλλο να το ζεις. Δεν έχω λόγια. Θα προσπαθήσω να το περιγράψω όμως.

Ξυπνάς ξημερώματα, διανύεις την απόσταση που πρόκειται να τρέξεις με το αυτοκίνητο. Μεγάλη εφεύρεση το αυτοκίνητο, σου παίρνει περίπου μία ώρα. Δεν έχεις κοιμηθεί αρκετά, από την αγωνία μάλλον, το ότι συνειδητοποιείς πόσο έχεις να τρέξεις δεν βοηθά.

Φτάνεις σε έναν τόπο με το όνομα του αγώνα. Χιλιάδες άνθρωποι από κάθε φυλή είναι ήδη εκεί, για να ζήσουν την αυθεντική διαδρομή. Ένα τεράστιο πανηγύρι έχει στηθεί, σου θυμίζει την υπέροχη Αθήνα των Ολυμπιακών. Είσαι χαρούμενος που απλά βρίσκεσαι μαζί τους, ανεξαρτήτως του τι έχεις μπροστά σου και του οτιδήποτε θα συμβεί.

Στην εκκίνηση, βρέθηκα από τους τελευταίους των αρχαρίων, στο τελευταίο μπλοκ. Κι αυτό μάλλον με βοήθησε να μην παρασυρθώ και ανεβάσω ρυθμό αναίτια, από νωρίς. Ο αγώνας, έτσι κι αλλιώς, είναι μεγάλος και έχει χώρο για όλα.

Σε επίπεδη κλίση και σε ανηφόρα, όλα ήταν καλά. Με την παραμικρή κατηφόρα όμως, ο προηγούμενος τραυματισμός περί το γόνατο έκανε αισθητή την παρουσία του, ήδη από το 5ο χιλιόμετρο στον Τύμβο. Αποφάσισα να διαβώ τις κατηφόρες με πολύ αργό ρυθμό, σχεδόν βαδίζοντας, για να αποφύγω πρόωρο τραυματισμό και κατά συνέπεια την εγκατάλειψη. Τα επόμενα 10 χιλιόμετρα ήταν ελαφρώς ανηφορικά και, παρά την ζέστη, βγήκαν άνετα.

Εν τω μεταξύ, η γιορτή καλά κρατούσε. Κάτοικοι κάθε ηλικίας βρίσκονταν εκεί και ενθάρρυναν κάθε δρομέα, ή μοίραζαν κλαδιά ελιάς. Δίπλα μου, μεταξύ άλλων, περνούσε ένας ξυπόλητος δρομέας από τις Φιλιππίνες, ένας Έλληνας με βαριά πανοπλία ή άλλοι ντυμένοι με χλαμύδες, ένας Ιάπωνας με κοστούμι εργασίας. Το κλίμα ήταν πραγματικά υπέροχο. Μετά τα 20 χιλιόμετρα, τα πόδια και η μέση μου άρχισαν να βαραίνουν. Μέχρι το 32ο ωστόσο, η ανηφορική κλίση με βοήθησε να προχωρώ με ικανοποιητική ταχύτητα, χωρίς ιδιαίτερες ενοχλήσεις. Ο αγώνας όμως δεν τελείωνε στον Σταυρό.

Η κατηφόρα που ακολουθούσε μετά ως τη γέφυρα Καλατράβα συνοδεύθηκε από αρκετά έντονες ενοχλήσεις, που με ανάγκασαν να προχωρήσω σχεδόν βαδίζοντας. Τα χιλιόμετρα ήταν ακόμα αρκετά και φοβήθηκα πως με κάποιο άτσαλο βήμα ίσως είχα την κατάληξη των Σπετσών. Από την αρχή αποφάσισα να μην κοιτάξω καθόλου το ρολόι –δεδομένων ενοχλήσεων θα ήμουν ικανοποιημένος αν απλά τερμάτιζα–, ωστόσο ο πολύ αργός ρυθμός και οι διάφοροι πόνοι και στα δύο πόδια που τον συνόδευαν με δυσκόλεψαν αρκετά, αισθάνθηκα ότι ίσως χρειαστεί να περπατήσω.

Μετά, έφθασα στην γέφυρα. Το πρώτο κατηφορικό κομμάτι ήταν εξίσου δύσκολο με τα προηγούμενα 10 χιλιόμετρα. Στην ανηφόρα ωστόσο αισθάνθηκα καλά, ανέβασα ρυθμό και δεν κοίταξα ποτέ πίσω. Σε όλο τον αγώνα δεν λαχάνιασα ούτε περπάτησα, είχα αρκετές ανάσες ακόμη και η προσμονή του τερματισμού που έφθανε με έκανε να αισθανθώ ακόμη καλύτερα. Τα τελευταία δύο χιλιόμετρα ήταν με διαφορά τα πιο γρήγορα της διαδρομής!

Το τι αισθάνεσαι όταν φθάνεις στον τερματισμό είναι κάτι απερίγραπτο. Η εξάντληση και η χαρά μαζί, τα χειροκροτήματα του κόσμου, το μοναδικό Καλλιμάρμαρο, σου προκαλούν συναισθήματα που δεν μπορείς να ελέγξεις. Εγώ συγκράτησα τα δάκρυά μου δύο φορές, ακόμα δεν μπορώ να εξηγήσω το γιατί. Αρκετοί άλλοι όχι.

Τερμάτισα σε 5 ώρες και 10 λεπτά. Ο χρόνος ήταν κακός, αλλά τα κατάφερα σώος. Και αισθάνθηκα πραγματικά ευτυχισμένος και ευλογημένος συνάμα. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα στο Στάδιο έδινε από μόνη της αρκετή ικανοποίηση για να σε αποζημιώσει. Τόση σε έκταση και ένταση χαρά, για μία τόσο σχεδόν απάνθρωπα επίπονη διαδικασία είναι ένας συνδυασμός μοναδικός, μια εμπειρία που έχει τόσα να προσφέρει ακόμη και από την κερκίδα.

Και αυτήν ακριβώς σας εύχομαι, και στα δικά σας.

φωτο Alex Christodoulou
Φωτογραφία από Alex Christodoulou

Στο σημείο αυτό, θα ήθελα να ευχαριστήσω –μεταξύ άλλων που σίγουρα ξεχνώ– τους @gpapadongonas, @ladas, @kimovigli, @freddos, @alex_walex & @kanella για όσα χιλιόμετρα έχουμε τρέξει μαζί και το κίνητρο που υπήρξαν για εμένα.